تا حـریـمِ قُـربِ تو با پـایِ لـنـگـان آمدم            در بهشتِ خـانه‌ات از کُـنجِ زنـدان آمدم

گنبد و گلدسته‌هایت در دلم چون کعبه شد            بسـته‌ام احرام باز، با چـشمِ گـریان آمدم

حضرت بانو! اسیرم مانده در راهم ببین            دستگـیری کن که با حـالِ پـریشان آمدم

«اشفعی لی فاطمه» می‌گویم و در می‌زنم            باز کن در را که چون حُرِّ پشیمان آمدم

آبـرویـم را بـخــر ای آبـرویِ نُـه فـلـک            سر به زیرم چونکه با دریایِ عصیان آمدم

قـم دیارِ عاشقـانِ حضرت صدّیـقه است            مادری هستم به عـشقِ قـبـرِ پنهـان آمدم

معـرفـت اصـلاً نـدارم لـیک با آوارگـی            محـضرِ هـمشیـرۀ سلـطـانِ خـوبان آمدم

بی‌کسم خسته دلم، هـستم دخیلِ این گذر            حال و روزم را ببین مثلِ غـریبان آمدم

مثلِ خاری در بیابانم به دور از احترام            من بـدین در در پی الـطافِ بـاران آمدم